Een installatie in samenwerking met Gijs de Heij, op uitnodiging van Sofiane Laghouati, curator van ‘Bye Bye Future!’ in het Musée Royal de Mariemont.
Welke gedichten wil je opnemen in de bloemlezing van morgen? Met deze installatie kan je sonnetten genereren die eerder over natuur of technologie gaan, of over geen van beide. Een artificiële dichter gaat voor jou aan de slag. Als je tevreden bent met het resultaat, kan je het sonnet ook afdrukken en mee naar huis nemen.
Inspiratie
We zijn allemaal medeverantwoordelijk voor de beelden van de toekomst die de wereld van morgen vormen. Een Bloemlezing kaart dit aan. Net als menselijke kunstenaars is deze artificiële intelligentie geïnspireerd door andere auteurs. Uitgangspunt zijn de Cent mille milliards de poèmes van Raymond Queneau. Door zelfstandige naamwoorden te vervangen, met respect voor de meter en het rijm, creëert de dichter nieuwe sonnetten. En natuurlijk maakt hij fouten.
Bronnen
Om een semantisch veld van woorden over natuur of technologie aan te leren, las de artificiële dichter ongeveer 1400 romans van zo’n 100 sciencefiction- en fantasy-auteurs, waaronder bekende namen als Jules Verne, Guy de Maupassant, Isaac Asimov, Philip K. Dick, Ursula K. Le Guin, maar ook hedendaagse auteurs als Anne Rice, Haruki Murakami, William Gibson en Iain Banks.
Méthodes
De artificiële dichter analyseerde de romans via een neuraal netwerk dat de taalkundige context van woorden in een multidimensionale ruimte berekent. Vervolgens vertrouwde hij op Lexique, een corpus van fonemen, geslacht en aantal lettergrepen ontwikkeld door Boris New en Christophe Pallier van de Universiteit van Savoie Mont Blanc. Ten slotte maakt Een Bloemlezing het gedicht fysiek dankzij Plotto, een penplotter uit de jaren ’80.
Code: https://gitlab.constantvzw.org/algolit/mariemont
Met dank aan Sofiane Laghouati, Le Musée Royal de Mariemont, Christophe Pallier, Antoine Amarilli, Open Source Publishing & Constant.