[EN] The first berries of the Cuckoo-pint have arrived! When you see these sunny stems, you know that you are walking on a nutrient-rich soil in an oak or beech forest. Cuckoo-pints are rare in most places, but not in the Forêt de Soignes.
The creation of these berries is a fairy tale worth telling. In Spring, this plant forms a spadix that folds half open. The flower is built up like a two-storey hotel separated from each other and from the outside world by wreaths of hairs. The top floor is occupied by the male flowers, the lower by the female.
Every evening astylsalic acid is burnt in the hotel, which gives off a scent that resembles an corpse scent. Flies and mosquitoes that normally feed on corpses are attracted to it. With their facet eyes they can’t see the spadix and bump into it. The blow stuns them for a moment and they fall down the butt through the hairs. There they are being hosted by the male flowers for three days. Well, hosted… They are locked up and get nothing to eat. Their presence activates the male flowers, which bloom after two days. They lose pollen falling on the flies. Moments later, the top row of hairs wilt and the flies can escape.
Starving, they go in search of food. Preferably they are attracted again to the scent of another, just in bloom, cuckoo-pint and fall down to reach the ground floor this time. There they fertilize the female flowers with the pollen they brought with them. Sometimes I wonder if the insects are traumatized by this involuntary confinement.
The cuckoo-pint can be found in Spring near the delicious edible wild garlic, something to look forward to. As for the cuckoo-pint, the tuber is edible, if you cook it well first. It is best to harvest the tuber at the end of Autumn. As Robin Wall Kimmerer states in her book ‘Gathering moss’, every plant comes when and where it is needed. And yes, the starch of the cooked tuber would be good for coughs and sore throats, the typical winter diseases.
[NL] De eerste bessen van de Gevlekte aronskelk zijn er! Als je deze zonnige stengels ziet, weet je dat je op een voedselrijke bodem loopt in een eiken- of beukenbos. Op de meeste plekken zijn ze zeldzaam, maar niet in het Zoniënwoud.
De creatie van deze bessen is een sprookje dat het vertellen waard is. In de lente vormt deze plant een kolfvormige bloem die half open vouwt. De bloem is opgebouwd als een hotel met twee verdiepingen die van elkaar en van de buitenwereld gescheiden zijn door kransen van haartjes. De bovenste verdieping wordt uitegebaat door de mannelijke bloemen, de onderste door de vrouwelijke.
Elke avond wordt astylsalzilzuur verbrand in het hotel, wat een geur verspreidt die op een aasgeur lijkt. Vliegen en muggen die zich normaal aan lijken voeden, worden hierdoor aangetrokken. Met hun facetogen zien ze de kolf niet en botsen daar tegenaan. Door de klap raken ze even bedwelmd en vallen langs de kolf naar beneden door de haartjes heen. Daar zijn ze drie dagen lang te gast bij de mannelijke bloemen. Nu ja, te gast… Ze zitten opgesloten en krijgen niets te eten. Hun aanwezigheid activeert de mannelijke bloemen, die na twee dagen tot bloei komen. Ze verliezen stuifmeel dat op de vliegjes valt. Even later verwelken de bovenste rij haren en kunnen de vliegjes ontsnappen.
Uitgehongerd gaan ze op zoek naar eten. Liefst worden ze daarbij opnieuw aangetrokken tot de aasgeur van een andere, net in bloei gekomen, Gevlekte aronskelk en vallen deze keer tot op de benedenverdieping. Daar bevruchten ze de vrouwelijke bloemen met het meegebrachte stuifmeel. Soms vraag ik me af of de insecten een trauma overhouden aan deze onvrijwillige opsluiting.
De Gevlekte aronskelk vind je in de lente in de buurt van het heerlijke eetbare daslook, iets om naar uit te kijken. Van de aronskelk zelf is de knol eetbaar, immers als je die eerst goed kookt. Je oogst de knol best aan het einde van de herfst. Zoals Robin Wall Kimmerer stelt in haar boek ‘Gathering moss’ komt elke plant wanneer en waar ze nodig zijn. En ja hoor, het zetmeel van de gekookte knol zou goed zijn tegen hoest en keelpijn, de typische winterziektes.
[FR] Les premières baies de la Chandelle sont là ! Quand vous voyez ces tiges ensoleillées, vous savez que vous marchez sur un sol riche en nutriments dans une forêt de chênes ou de hêtres. La Chandelle est rare dans la plupart des endroits, mais pas dans la Forêt de Soignes.
La création de ces baies est un conte de fées qui mérite d’être raconté. Au printemps, cette plante forme une fleur en forme de pommeau qui se replie à moitié ouverte. La fleur est construite comme un hôtel de deux étages séparés l’un de l’autre et du monde extérieur par des couronnes de poils. L’étage supérieur est occupé par les fleurs mâles, l’étage inférieur par les fleurs femelles.
Chaque soir, l’hôtel brûle de l’acide astylsalique qui dégage une odeur ressemblant à celle d’un cadavre. Les mouches et les moustiques qui se nourrissent normalement de cadavres sont attirés par elle. Avec leurs yeux à facettes, ils ne peuvent pas voir le pommeau et se cognent contre lui. Le coup les étourdit un instant et ils tombent à travers les poils. Ils y sont accueillis par les fleurs mâles pendant trois jours. Eh bien, accueillis… Ils sont enfermés et n’ont rien à manger. Leur présence active les fleurs mâles, qui s’épanouissent au bout de deux jours. Ils perdent le pollen qui tombe sur les insectes. Quelques instants plus tard, la rangée supérieure de poils se fane et les insectes peuvent s’échapper.
Affamés, ils partent à la recherche de nourriture. De préférence, ils sont à nouveau attirés par l’odeur d’une autre Chandelle en fleur et tombent cette fois-ci au rez-de-chaussée. Ils y fertilisent les fleurs femelles avec le pollen qu’ils ont apporté. Je me demande parfois si les insectes sont traumatisés par cet enfermement involontaire.
La Chandelle se trouve au printemps près du délicieux ail sauvage comestible. Le tubercule de la Chandelle est aussi comestible, si vous le faites bien cuire d’abord. Il est préférable de récolter le tubercule à la fin de l’automne. Comme le dit Robin Wall Kimmerer dans son livre “Gathering moss”, chaque plante vient quand et où elle est nécessaire. Et oui, l’amidon du tubercule cuit serait bon pour la toux et les maux de gorge, des maladies hivernales typiques.
[ES] ¡Han aparecido las primeras bayas del Aro! Cuando ves estos tallos soleados, sabes que estás caminando sobre un suelo rico en nutrientes en un bosque de robles o hayas. Son raros en la mayoría de los lugares, pero no en el Forêt de Soignes.
La creación de estas bayas es un cuento de hadas que vale la pena contar. En primavera, esta planta forma una flor con forma de pomelo que se abre hasta la mitad. La flor está construida como un hotel de dos pisos separados entre sí y del mundo exterior por coronas de pelos. El piso superior está ocupado por las flores masculinas, el inferior por las femeninas.
Cada noche se quema ácido astylsálico en el hotel, lo que desprende un aroma que se asemeja al olor de cadáver. Las moscas y los mosquitos que normalmente se alimentan de cadáveres son atraídos por ella. Con sus ojos facetados no pueden ver el pomelo y se topan con él. El golpe los aturde por un momento y caen por el trasero a través de los pelos. Allí son recibidos por las flores masculinas durante tres días. Bueno, no son huéspedes muy acogedores… Los insectos están encerrados y no tienen nada que comer. Su presencia activa las flores masculinas, que florecen después de dos días. Pierden el polen que cae sobre los insectos. Momentos después, la fila superior de pelos se marchita y los insectos pueden escapar.
Muertos de hambre, van en busca de comida. Preferiblemente son atraídos de nuevo por el olor de otro aro, recién florecido, y caen esta vez hacia la planta baja. Allí fertilizan las flores femeninas con el polen que trajeron consigo. A veces me pregunto si los insectos están traumatizados por este confinamiento involuntario.
El aro se puede encontrar en primavera cerca del delicioso ajo de oso comestible. El tubérculo del aro es comestible también, si lo cocinas bien primero. Lo mejor es cosechar el tubérculo al final del otoño. Como afirma Robin Wall Kimmerer en su libro ‘Gathering moss’, cada planta viene cuándo y dónde se necesita. Y sí, el almidón del tubérculo cocido sería bueno para la tos y el dolor de garganta, las típicas enfermedades invernales.