[EN] A fairylike blue carpet stretches under the still bare trees of old forests. At some moments of the day bluebells even seem to radiate the blue light, that magical is their presence. In non-Corona times bluebells are massively visited. Even buses with Japanese tourists go to Hallerbos. These days they blossom in silence, which adds to the fairy tale atmosphere.
In most places in Europe, bluebells are protected as indicators of old forest. They grow very slowly, up to an inch a year. Their large seeds fall almost next to them. Bumblebees and hoverflies are welcome pollinators, but bluebells produce up to fifteen different active substances that protect them from other insects and animals.
Their Latin name is proof of centuries of debate among botanists. They moved from hyacinths to star hyacinths and ended up with the hyacinth-like species, Hyacinthoides. Non-scripta was an invention of Carl Linnaeus, who wanted to distinguish the bluebell from the hyacinth present in Greek mythology. That hyacinth carries the white markings of the tears that Apollo shed over Hyacinthus, which he had lethally struck while discus throwing. Bluebells may not have any markings, but they do mark the soul of those who dwell in their numerous company.
[NL] Een feeëriek blauw tapijt strekt zich uit onder de nog kale bomen van oude bossen. Soms lijkt het wel of de boshyacinten een blauw licht uitstralen, zo magisch is hun aanwezigheid. In niet-Coronatijden worden boshyacinten druk bezocht, zelfs bussen met Japanse toeristen trekken dan naar het Hallerbos. Maar nu bloeien ze in stilte, wat het sprookjesgehalte nog opvoert.
Op de meeste plekken in Europa zijn boshyacinten beschermd als indicatoren van oud bos. Ze groeien erg traag, tot een centimeter per jaar. Hun grote zaden vallen quasi ter plekke neer. Hommels en zweefvliegen zijn welgekomen bestuivers, maar boshyacinten produceren tot vijftien verschillende actieve stoffen die hen beschermen tegen andere insecten en dieren.
Hun Latijnse naam getuigt van eeuwen discussie onder botanisten. Van hyacinten verhuisden ze naar sterhyacinten om vervolgens te eindigen bij de hyacintachtigen, Hyacinthoides. Non-scripta was een uitvinding van Carl Linnaeus, die daarbij het onderscheid wilde maken met de hyacint uit de Griekse mythologie. Die had witte markeringen van de tranen die Apollo uitstortte over Hyacinthus, die hij met het discuswerpen dodelijk had getroffen. Boshyacinten dragen misschien geen markeringen, maar ze markeren wel de ziel van wie in hun talrijke gezelschap mag vertoeven.
[FR] Un tapis bleu féerique s’étend sous les arbres encore dénudés des vieilles forêts. À certains moments de la journée, les jacinthes des bois semblent même irradier la lumière bleue, tellement leur présence est magique. En dehors des temps de Corona, les jacinthes des bois sont massivement visitées. Même des bus avec des touristes japonais se rendent jusqu’à Hallerbos. En ce moment-ci, elles s’épanouissent en silence, ce qui ajoute à l’atmosphère de conte de fées.
Dans la plupart des endroits d’Europe, les jacinthes des bois sont protégées en tant qu’indicateurs de forêt ancienne. Elles poussent très lentement, jusqu’à un centimètre par an. Leurs grosses graines tombent presque à côté d’eux. Les bourdons et les syrphes sont des pollinisateurs bienvenus, mais les jacinthes des bois produisent jusqu’à quinze substances actives différentes qui les protègent des autres insectes et animaux.
Leur nom latin est la preuve de siècles de débats entre botanistes. Elles sont passées des jacinthes aux scilles pour arriver à l’espèce ressemblant à la jacinthe, Hyacinthoides. Non-scripta est une invention de Carl Linnaeus, qui voulait distinguer la jacinthe des bois de la jacinthe présente dans la mythologie grecque. Cette dernière porte les marques blanches des larmes qu’Apollon a versées sur Hyacinthus, qu’il avait mortellement frappé en lançant le disque. Les jacinthes des bois ne portent peut-être aucune marque, mais elles marquent l’âme de ceux qui passent du temps en leur compagnie.
[ES] Una alfombra azul como de hadas se extiende bajo los árboles desnudos de los viejos bosques. En algunos momentos del día, los jacintos de los bosques parecen hasta irradiar la luz azul, lo que augmenta la magia de su presencia. En épocas sin Coronavirus, los jacintos de los bosques son masivamente visitados. Incluso autobuses con turistas japoneses van a Hallerbos. Hoy florecen en silencio, lo que añade a la atmósfera de cuento de hadas.
En la mayoría de los lugares de Europa, los jacintos de los bosques son protegidos como indicadores de bosque antiguo. Crecen muy lentamente, hasta un centímetro por año. Sus grandes semillas caen casi a su lado. Los abejorros y los sírfidos son polinizadores bienvenidos, pero los jacintos de los bosques producen hasta quince sustancias activas diferentes que les protegen de otros insectos y animales.
Su nombre en latín es prueba de siglos de debate entre los botánicos. Pasaron de los jacintos a los scilla y terminaron con la especie ‘parecida al jacinto’, los Hyacinthoides. Non-scripta fue una invención de Carl Linnaeus, que quería distinguir el jacinto de los bosques del jacinto presente en la mitología griega. Ese útimo lleva las marcas blancas de las lágrimas que Apolo derramó sobre Hyacinthus, que había golpeado letalmente al lanzar el disco. Los jacintos de los bosques pueden no tener ninguna marca, pero sí marcan el alma de aquellos que pasan tiempo en su numerosa compañía.